De avontuurlijke Jacobina Trump reisde en zeilde de wereld rond en woont nu in Florida. Maar haar leven begon in Wilhelminadorp, Zeeland en daar ligt nog steeds een belangrijk deel van haar hart.
“Toen ik jong was, gingen we vaak naar het strand in Haamstede. Ik vond het geweldig”, herinnert Jacobina zich. “Mijn vader bouwde op een dag een bootje, waarmee we het water op gingen. Zo heb ik leren zeilen. Vanaf dat moment was ik altijd op het water. Ik had namelijk ontzettend veel last van hooikoorts, maar op zee kon ik weer ademhalen. Dat gaf me zo’n fijn gevoel, ik werd er heel gelukkig van. Dit wilde ik altijd ervaren!”
In die tijd was het voor meisjes nog alles behalve gewoon om voor een baan op zee, in de grote vaart te kiezen. “Bovendien was ik bijziend, dus die droom moest ik laten varen. Maar ik had nog een andere droom, namelijk om schilderes te worden. Daarom volgde ik de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten.” Uiteindelijk dacht Jacobina hiermee geen inkomen te kunnen vergaren en koos voor de richting grafische vormgeving. “Zo had ik in ieder geval iets om op terug te vallen.”
Liefde voor de J-klasse
Jacobina werd inderdaad grafisch ontwerpster en een succesvolle ook. Maar wanneer ze kon, zocht ze toch weer het water op. “Ik was betrokken bij grote zeilwedstrijden. Als fotograaf mocht ik mee aan boord om foto’s van de wedstrijden te maken. Zo heb ik ook leren zeilen op grotere zeilschepen.” Eén specifiek zeilschip, de Velsheda, stal haar hart. “Het is een zogenaamde J-klasse. Die boten zijn zo waanzinnig mooi. Vooral de lijnen en hoe hij door het water glijdt. Maar zo’n boot kost wel tien miljoen, dus dat zou altijd buiten mijn bereik blijven.”
Desalniettemin kon Jacobina als fotograaf dus wel op zulke prachtige, professionele zeilschepen meevaren. “Op een gegeven moment wilde ik ook graag als zeilster deelnemen, maar ze wilden geen vrouwen aan boord voor lange wedstrijden. Wel voor de foto’s en koffie zetten, maar zeilen, nee, dat mocht niet. Uiteindelijk keerde ik de zeilwereld de rug toe. Dat was op het moment dat mijn verloofde na een wereldreis terugkwam met een vriendin en lange tijd iedereen dit wist behalve ik. Dat heeft me ontzettend geraakt. Ik wilde niets meer met de zeilwereld te maken hebben.”
Een andere wereld
In de jaren daarna werkte Jacobina bij een reclamebureau in Amstelveen en deed ze toch nog, met een lokale vrouwenzeilclub, aan mooie zeiltochten mee. “Op een dag zeilden we van Frankrijk naar Engeland en door naar Amsterdam. En ineens dacht ik: ‘Er moet toch meer zijn dan mijn bureau in Amstelveen? Is er geen andere wereld voor mij?’ Een paar weken later kreeg ik een uitnodiging van een oude vriendin van me, of ik naar de Cariben wilde komen.”
‘Nu moest ik echt doorzetten om toch professioneel schilder te worden’
Jacobina ging het grote avontuur aan. “Daar, op een tropisch eiland, heb ik jarenlang in een orkaankelder en een schuurtje in de jungle gewoond, zonder elektriciteit en zonder water. Een avontuur was het zeker, maar ook best eng. Waar leidde dit toe? Waar was ik in terechtgekomen? Maar tegelijkertijd was het heel bijzonder en mooi, daar tussen al dat groen en die prachtige watervallen.”
Schilderen
Waar Jacobina ooit dacht dat grafische vormgeving iets zou zijn waar ze altijd op terug zou kunnen vallen als het schilderen niets zou worden, bleek het in de Cariben juist andersom uit te pakken. “Grappig hoe dat ging. In Amerika werkt graphic design heel anders en kon ik er eigenlijk niks in beginnen. Dus nu moest ik echt doorzetten om toch professioneel schilder te worden.” Dat lukte. Jacobina werd onder meer gevraagd om muurschilderingen te maken. “Via de man van mijn vriendin kwam ik terecht bij de jetset, de rijksten ter wereld die hier hun vakantievilla hadden. Daar mocht ik in verblijven, in ruil voor het maken van muurschilderingen. Daarnaast maakte ik nog aquarellen, die ik verkocht en zo kon ik in mijn onderhoud voorzien.”
Tweede keerpunt
Uiteindelijk leert Jacobina, die tot dan toe haar meisjesnaam Oele draagt, haar man kennen. “We woonden in Indianapolis. Heel gelukkig was ik niet, maar dat besefte ik me pas echt toen ik tijdens een bezoek in Domburg verliefd werd op een andere man. Daar kwam geen relatie uit voort, maar ik wist dat ik vanaf dat moment niet verder kon met mijn huwelijk. Ik verhuisde in mijn eentje naar Florida. Het was het tweede belangrijke keerpunt in mijn leven. Rond die tijd schilderde ik op een dag een schilderij van de bloem ‘Bird of Paradise’. Ineens zag ik daarin de lijnen van een J-klasse. Iets zei me dat ik boten moest gaan schilderen.”
Dat is wat ze deed. “Ik kon die boten dan misschien niet bezitten, maar wel in mijn hoofd. Ik schilderde ze vaak met een donkere, dreigende achtergrond, refererend naar de zware tijden die Zeeland, onder meer tijdens de Watersnoodramp, heeft moeten doorstaan. Maar de boten zijn altijd een lichtpunt. Ze zijn een symbool voor me geworden van het wegzeilen, een nieuw begin tegemoet.”
Levensdoel
De vele wijsheden die Jacobina in de jaren opdeed, wil ze nu delen met anderen. “Het is een levensdoel voor me geworden. Aan de ene kant wil ik mensen de creatieve kant van hun hersenen helpen ontwikkelen, zodat ze vaker voor het onbekende durven te kiezen, los van verdiensten en zekerheden. En aan de andere kant wil ik creatieve kunstenaren juist wat meer met de benen op de grond zetten. Hen wil ik leren om niet hele dagen in het paradijs rond te struinen, maar ook slim met geld om te gaan bijvoorbeeld. Het is als het besturen van een zeilschip, het gaat erom dat je de juiste balans vindt. Hierover vertellen maakt me echt super gelukkig.”
‘Soms vind ik het net zo fijn om alleen in mijn hoofd naar andere werelden te reizen en dat te uiten in mijn schilderwerk’
Zeeland
Leidt de balans Jacobina ooit nog terug naar Zeeland? “Soms droom ik wel eens van een schattig oud huisje in Zeeland waar ik kan schilderen en naar de markt kan lopen voor een kopje koffie. Ik voel een enorme verbondenheid met Zeeland. Die wortels zitten heel diep. Maar me er settelen, nee dat denk ik niet. Ik wil blijven bewegen. Hoewel, reizen kost me wel steeds meer energie. Soms vind ik het net zo fijn om alleen in mijn hoofd naar andere werelden te reizen en dat te uiten in mijn schilderwerk. ‘Dreamweaver’ maakt dat vooral duidelijk. Dat schilderij maakte ik toen ik nog in Indianapolis woonde, in de sneeuw. Ik droomde toen van een leven in een subtropisch klimaat. En zo is het ook gegaan. Zo zie je maar, hoe sterk gedachten kunnen zijn.”
