Al vanaf de eerste minuut dat Paskal Jakobsen en Edwin Vinke elkaar ontmoetten, nu zo’n vier jaar geleden, gaat het merendeel van hun gesprekken over hun gezamenlijke passie: lekker eten. Het leidde tot een hechte vriendschap en meer.
Paskal en Edwin hadden elkaar niet twintig jaar eerder moeten ontmoeten. “Ik was echt het archetype barbecueman, fan van een snelle hap om daarna zo snel mogelijk aan de toog te belanden”, legt Paskal uit. “Pas toen ik vijftien jaar geleden mijn vrouw Door leerde kennen, die juist van fine dining houdt, ging het roer om.”
Wederzijds respect
Tijdens reizen en diners in sterrenrestaurants leerde Paskal nieuwe smaken kennen. Van schaal- en schelpdieren moest hij echter niet veel hebben, totdat hij Edwin leerde kennen. Edwin: “Onder het motto ‘smaakpapillen kun je trainen’ zette ik hem juist die gerechten voor. ‘Eet nou maar gewoon’, zei ik dan.” En dat deed Paskal braaf. “Ik kan ze nou zo ontzettend waarderen”, aldus Paskal, die sowieso onder de indruk van Edwins kookkunsten raakte. “Ik vergelijk koken met het schrijven van muziek. Je brengt een melodie, tekst en instrumenten bij elkaar en kijkt of het wat is. Edwin is in dat opzicht net Mozart. Hij schreef de muziek in zijn hoofd, zonder het te hoeven horen. Edwin schrijft recepten zonder ook maar een mes of ui in zijn hand te hoeven nemen. Hij weet zonder te proeven of iets lekker is. Dat vind ik zo mooi!” Ook andersom is er dat respect. Edwin: “De passie die ik heb voor koken, heeft Paskal voor muziek. Allebei hebben we een enorme drive en willen we de beste zijn.”
Passie en karakter
Kunnen de heren hun passie wel eens een moment loslaten? “Lastig”, zegt Paskal. “Als ik van een concert naar huis rijd, luister ik het liefst naar praatradio. Niet naar muziek, want dan begin ik die meteen weer te analyseren.” Maar Edwin: “Vroeger deed ik dat ook, bij andere restaurants, maar nu niet meer.” Paskal lachend: “Echt wel! Dat doe je nog steeds. Als een visje niet in een zoutbadje heeft gelegen, dan vind je daar echt wel wat van. Daar ontkom je niet aan.”
Hoe hetzelfde ze in hun passie ook zijn, zo verschillend zijn ze van karakter. “Ik ben bij tijd en wijle prettig in de omgang”, begint Paskal, “maar kan ook snel geërgerd en boos zijn als iets tegenzit. Dan zegt Edwin heel rustig ‘Dit gaan we oplossen.’” “Ach, het is een kwestie van ervaring”, verklaart Edwin. “Ik ben al wat meer gehard en daardoor rustiger.”
Hard & Ziel
De heren doelen hierbij vooral op situaties rondom hun gezamenlijke restaurant. Het begon een jaar of drie geleden met een idee om samen een kookboek te maken, maar dat veranderde in Paskals voorstel: ‘Zullen we samen een restaurantje beginnen?’ Het zorgde meteen voor een memorabel moment in hun vriendschap. “Edwin en Blanche waren toen harstikke druk”, begint Paskal. “Blanche zei: ‘Het eerste moment dat we tijd hebben om hierover met je te praten, zitten we op Ibiza.’ Voor de grap stelde een van ons voor dat ik dan maar daarheen moest komen.” Zo geschiedde. “Voor één nachtje boekte ik een vlucht naar Ibiza. We hebben de hele avond lopen ouwehoeren, eten en drinken en het was beklonken.”
‘We hebben de hele avond lopen ouwehoeren, eten en drinken en het was beklonken.’
Ruige kost
Toen Hard & Ziel eenmaal was opgestart, stelde Edwin voor: ‘Zullen we dan toch dat boek maar eens gaan maken?’ “Ik ging aan de slag met de recepturen, Paskal stelde er alle vragen over die een thuiskok van een chef wil weten. Bijvoorbeeld: ‘Hey, chef, is al dat werk aan een zelfgemaakte bouillon wel nodig? Kan ik niet gewoon een bouillonblokje gebruiken?’ Natuurlijk is zelfgemaakte bouillon veel smaakvoller.”
Het boek ‘Ruige Kost’ staat bol van dit soort dialoogjes, waarbij gemak versus smaak een terugkomend item is. Maar inmiddels is Paskal volledig overtuigd. “Eigenlijk kost het helemaal niet zoveel moeite. Je kunt spaghettisaus in een half uur maken, maar je kunt ook vier uur eerder aan de saus beginnen. Je staat dan echt niet vier uur langer te koken. Terwijl het suddert, doe je allemaal andere dingen. Uiteindelijk heb je wel een gerecht met veel meer diepte en smaak.”
De recepten in Ruige Kost, allemaal even smaakvol, zijn zowel werelds als lokaal. “Zeeuwse kost met een Aziatisch tintje”, noemt Edwin het. “De hoofdbestanddelen zijn Zeeuws, de specerijen komen van verder.” “Voor prachtige producten hoef je niet naar de andere kant van de wereld”, verklaart Paskal.
Liefde voor Zeeland
Dat klinkt als een uitspraak van een trotse Zeeuw. “Ik ga eerlijk zijn. Toen ik op mijn 23e doorbrak met Bløf, vond ik het helemaal niet leuk om als Zeeuw gezien te worden. Ik was veel liever een stoere stedeling geweest. Nu ik ouder ben, ligt dan anders. Nu ben ik trots op onze prachtige, ruime provincie. Ik hoef niet naar de andere kant van de wereld als ik hier met m’n sloepje het Veerse Meer over kan.” Paskals Veerse Meer is Edwins schor bij Hoofdplaat. “Elke dag ben ik er te vinden. Ik kan enorm genieten van het moment dat de eerste lamsoor en zeekraal weer bovenkomt.”
Genieten
Met dezelfde liefde voor Zeeland hebben de heren ook hun boek Ruige Kost gemaakt. Edwin: “Ons boek is met ontzettend veel geluk, liefde en lol tot stand gekomen.” En Paskal: “Wat ook heel erg hielp, was dat we een complete vrijbrief van de uitgever hebben gekregen. En onze vrouwen Blanche en Door hebben meegeholpen. We hebben er samen echt een cool en persoonlijk boek van gemaakt. Lekker luchtig met heerlijke recepturen en persoonlijke verhalen. Onze boodschap: Je moet niks, maar wij raden je aan zoveel mogelijk te genieten van het leven. En lekkere smaken maken het leven gewoon leuker.”
Tekst Kim de Booij
Fotografie Vet Sexy, Roald & Debbie Jansen en Pieter D‘Hoop
