tekst > Eline van Lindenberg-Visscher & beeld > Martijn Doolaard
Martijn Doolaard (37) fietste twee keer de halve wereld over: van Amsterdam naar Singapore en van Vancouver naar Patagonië. “Je maakt jezelf sterker door dingen te doen waar je een beetje bang voor bent.”
Doordeweeks werken, in het weekend vrij: Martijn
Doolaard (37) was het ritme van zijn kantoorbaan als
grafisch vormgever in Amsterdam zat. “Ik wilde de wereld zien. Dit was de tijd, ik had geld gespaard en was freelancer.” Hij zou een paar maanden weggaan, zei hij tegen z’n omgeving, misschien een half jaar. “Ik hield alles open. De stap was groot, maar ik ging het gewoon doen.”
Doolaard groeide op in Oud-Beijerland en woonde tijdens zijn tienerjaren in Kloetinge, bij Goes. De laatste tien jaar vóór zijn fietsavontuur woonde hij in Amsterdam. Daar stapt hij op de fiets richting het Oosten, april 2015. De fiets, omdat hij een uitdaging wil én omdat het niet te snel, niet te traag is. “Je ziet landschappen langzaam veranderen en komt erachter dat grenzen niet bestaan. Na een landsgrens hebben de verkeersborden een ander lettertype, maar verder blendt alles in elkaar.”
On the road
Halverwege bedenkt hij Singapore als eindpunt, het verste wat je kunt reizen over land. Waar hij ’s nachts slaapt, plant hij niet. “Dat was afhankelijk van het weer en het landschap. Het liefst ging ik wildkamperen; als ik wifi nodig had, ging ik naar een hotel of hostel. Halverwege de dag bekeek ik welk dorp ik kon halen.” Van zijn spaargeld kan hij leven. “Fietsreizen is heel goedkoop – je eten is je brandstof.”
Zijn tweede reis, van Vancouver naar Patagonia, pakt hij anders aan. “Toen wilde ik een nog diepere duik nemen in het on the road-leven. Soms bleef ik ergens een aantal dagen, weken of maanden. Als ik een tafel en wifi had, kon ik werken.” Over zijn eerste fietsreis doet hij elf maanden, over de tweede twee jaar.
Pieken en dalen
Van de landen die cultureel en geografisch het meest verschillen van Nederland, is hij het meest onder de indruk. “In Turkije verlaat je Europa: je hoort geen kerkklokken meer, maar speakers van de moskee. In Iran stoppen mensen op de snelweg om je bakje thee te geven. Maar ook de hoogvlaktes in Bolivia, Peru en China zijn zo machtig mooi – en zo’n verschil met de Europese bossen en landerijen, de Zeeuwse klei.”
Wie een romantisch beeld heeft van reizen per fiets, moet dat bijstellen. “Soms was het heel koud, ik was vaak moe en ik had soms last van m’n knie. De mooiste landschappen zijn vaak ook het heftigst. In Bolivia was het woestijnachtig, met vulkanische kleuren op 4500 meter hoogte. Het leek de maan wel. Maar toen ik daar was, dacht ik: ik moet hier weg. Het was in the middle of nowhere, ik had last van hoogteziekte en had al dagen slecht gegeten. Dat is paradox van zo’n reis.”
Stilte
Op de fiets luistert hij muziek, podcasts en audioboeken – vooral als er weinig te zien is. Van eenzaamheid heeft hij geen last. “In de stad leef ik ook vaak alleen, soms is dat eenzamer dan in de woestijn. Afleidingen waarmee je het gevoel van alleen zijn kunt wegdrukken, zoals YouTube, heb je daar niet. Soms maak je vrienden en ga je uiteindelijk toch weer alleen op weg, dat was soms moeilijk. Maar je wíl ook weer door. Die horizon nodigt steeds weer uit.”
Een lange tijd van stilte raadt Doolaard iedereen aan. “Stap eens een weekje op de fiets, of loop ergens heen. Je maakt jezelf sterker door dingen te doen waar je een beetje bang voor bent – die maken het leven interessanter. Met een fysiek avontuur daag je jezelf uit, je lichaam en je psyche. Ook minimalistisch leven is goed voor je. Een paar dagen op een dun matje in de natuur slapen, maakt je dankbaarder voor een warm bed.”
Berghut
Inmiddels is hij bezig aan een volgend avontuur: het verbouwen van een berghut in de Italiaanse Alpen. “Het heeft een fantastisch uitzicht en is heel back to basic: het zijn vier stenen muren en lekkend dak. Ik heb het ontzettend naar m’n zin. Tussendoor ben ik af en toe in de stad, ik ben nog steeds grafisch vormgever.” Ook in Zeeland komt hij regelmatig, zijn ouders wonen in Serooskerke. “Het nuchtere Zeeland vind ik altijd een fijne plek om terug te komen. Ik heb goede herinneringen aan de stilte.”
“Iedereen zegt dat de wereld klein is, maar de wereld is groot. Ik wil steeds nieuwe dingen doen. Wie weet koop ik, als mijn berghut klaar is, wel een zeilboot en ga ik daarmee reizen. Ik hoop nooit te stoppen met ontdekken.”
In zijn tweede boek ‘Two years on a bike – From Vancouver to Patagonia’ deelt Doolaard zijn reisavonturen. Beschikbaar via zijn website > espiritu-libre.com.
